donderdag 20 augustus 2009

Een gouden mandje voor Samuga


Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga uit Spanje.

Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik zat samen met mijn 2 pupjes op een braakliggend stuk grond naast een drukke weg.
Er heeft iemand op mij geschoten waardoor ik nog steeds mank,
waarom, waar of wanneer dat weet ik niet, alles van die tijd is een beetje een waas.

Toen kwam er op een dag een man die vriendelijke woordjes tegen mij zei,
maar toch vertrouwde ik het niet want mensenhanden doen alleen maar pijn.
Die man was Mateo, en hij kwam 2 maanden lang,
elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes.
Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in Mateo om mij te laten vangen.
Daarna kwamen we ergens waar nog veel meer honden zaten en die zeiden vanaf nu moet je geen bang meer hebben voor mensenhanden, deze handen verzorgen jou alleen maar, geven je eten en drinken en knuffels en aandacht, geen pijn meer zeiden ze. Ik vond dat raar en geloofde het niet

Na enkele weken aangesterkt te zijn werd ik in een bench gestoken en ging ik in een ding op 4 wielen. De andere honden blaften "jij hebt geluk, je mag naar een gouden mandje", wist ik veel wat een gouden mandje was.
Dus samen met nog een paar andere honden natuurlijk allemaal heel bang.
Na een trip van een paar uur, met de nodige plas en drinkpauze's, kwamen we ergens aan waar mensen op ons stonden te wachten die een taal spraken die we niet verstonden.
We werden in een ander ding op 4 wielen gezet waar het lekker fris in was en al snel vielen we allemaal in korte slaapjes, elke keer ik wakker werd was er wel iets anders te zien buiten.

Toen stopte we weer ergens en werden de benches uit de auto naar een grasveldje gedragen (een tuin blijkbaar)
Toen mochten we er 1 na 1 uit, ik was de laatste, wat ik helemaal niet erg vond hoor hier konden ze me geen pijn doen.
Wel hoorde ik andere hondjes zeggen "hier zijn mensenhanden lief en zacht en doen geen pijn. Hier roepen ze niet op ons, hier stampen en slaan ze niet op ons" hoe kan dan vroeg ik me af ?

Maar toen mocht ik uit mijn bench en ik durfde echt niet dus ik ben er met mijn ogen dicht uitgekropen, hoofdje laag, staart tegen mijn buikje en ben al sluipend meegegaan.
De mevrouw die mij vast had begon gaan te huilen toen ze met mij in de tuin stond, maar wist niet waarom ze huilde.
Ook stond er een man die kreeg ook tranen in de ogen, maar ik verstond er niks van, van wat de mevrouw en man tegen elkaar aan het vertellen waren.
Thuis gekomen vertelde die mevrouw dat ze mij wel beter zou maken en alleen maar aan lieve mensen zou afstaan.
Hier liepen nog meer honden rond, ook een paar spanjaarden, elk met hun eigen verleden, hun eigen verhaal. Ze vertelden dat ik niet bang meer moest zijn, dat ik hier geen pijn meer zou hebben.

Na enkele dagen geloofde ik het ook en heel zachtjes begon ik vertrouwen te krijgen in mensen, alleen nog maar in die mevrouw (Gwen) en in de man (Sjoerd) hoor, vreemden vertrouw ik nog altijd niet.

Toen hoorde ik Gwen iets zeggen over adoptie en dat het niet doorging ofzo ?
Ja mijn nederlands is nog niet heel goed hé.
Toen kwam Gwen bij mij zitten en zei 1 zinnetje dat ik wel verstond.

Lieve witte Samuga jij mag hier blijven wonen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten