Leuk om nog eens een mailtje van jullie te ontvangen. Ik kan jullie geruststellen dat onze Gust het fantastisch doet. Rotverwend, dat wel... maar o zo lief!
Dat rotverwend komt vooral door onze pa; hij en onze Gust zijn echt beste maatjes. Gust en mijne pa hebben een paar vaste ritueeltjes ontwikkelt; zo gaat hij elke voormiddag mee de camionette halen bij mijn broer, en daarna krijgt hij zijn snoepjes. Slapen doet hij tegenwoordig niet meer op zijn kussen in de keuken, maar uitgebreid op de zetel. Zijn deken wordt dan door onze pa gelegd met een kussen onder, zodat hij een echt bed heeft om languit te snurken. Soms als ik 's avonds aan de TV zit lig op op 'zijn plaats' en dan kan hij heel ostentatief zuchten. Als we hem konden horen denken zou het iets in de aard van 'zijt ge nu nog niet naar boven, ge ligt op mijn plaats!'
Gust luistert ondertussen echt goed en is gefocust op onze commando's zodanig dat we hem met een gerust hart kunnen loslaten. Hij loopt gewoon 'vrij' en als er al eens een fietser of jogger passeert komt hij vaak automatisch 'aan voet' lopen, ofwel roepen we hem eens en is hij dadelijk daar. Dit is een zaligheid, zowel voor ons als voor hem. En elke zondag na het ontbijt is hij niet meer te houden omdat hij weet dat we dan naar het bos gaan. Ook daar loopt hij los en kan hij zich helemaal uitleven.
Onze Gust heeft er sinds de zomer ook een zusje in de vorm van een kat bij. Ook dat gaat prima, al krijgt hij het soms op zijn zenuwen als ze weer eens zijn kussen heeft ingepalmd of aan zijne staart hangt te bungelen om te spelen. Dan kan Gust kijken alsof hij de zieligste hond in Limburg is! Hij kan er wel niet tegen als ze mee uit zijn kom wil eten, maar verder gaat het prima. Vaak liggen ze samen op de zetel te slapen... mooi om te zien.
Eigenlijk vond ik dat het al van in het begin klikte tussen ons en Gust, maar toch, als ik bekijk hoe hij zich nu gesettled heeft in ons gezin is het toch een groot verschil met vorig jaar. Het is precies alsof hij ergens weet dat de situatie permanent is en dat hij niet bang hoeft te zijn om weer weg te moeten. Hij heeft zijn plaatsje gevonden en is daar precies heel content mee.
Om het allemaal kort samen te vatten: Gust is met zijn gat in een enorm grote klont boter gevallen en wij zouden hem niet meer willen missen!
Ik zal er nog enkele foto's bijdoen, dan kan je zelf zien dat hij het goed stelt..
Groetjes,
Ellen en de rest van de familie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten