Hallo iedereen,
Lees hier het aangrijpende verhaal van Boris.
Adoptiemama Kristel vertelt :
Het
is voor het eerst dat ik dit verhaal kan neerschrijven zonder er een
paar traantjes bij weg te pinken ; het is voor ons nog steeds moeilijk
te vatten wat Borisje overkomen is einde mei. We kunnen
enkel vermoeden dat hij tijdens het spelen onze zetel als 'trampoline'
heeft gebruikt, en verkeerd is neergekomen, waardoor hij langs de
zijkant van de zetel met zijn hoofd tegen de vensterbank is gesmakt....
Op
het eerste zicht leek het ook allemaal niet zo erg. Pijn en een beetje
manken. Onze lokale dierenarts stelde als behandeling 2 dagen een
spuitje met pijnstillers en ontstekingsremmers voor, daarna nog een kuur
ontstekingsremmers, hem wat kalm houden en beperkt wandelen, en dan zou
het allemaal wel in orde komen....Het kon zijn dat er misschien iets
vastzat in de nek, vandaar dat ik een osteopate voor honden en paarden
liet langskomen.
De dag na haar behandeling, leek
hij herboren, maar toen hij in de tuin een klein spurtje wilde maken, is
hij voor de eerste keer door zijn poten gezakt. De pijn die hij toen
moet gevoeld hebben, zal immens geweest zijn, want zijn gehuil ging
door merg en been. Zelfs de buren hadden het gehoord en wilden
komen kijken. Een dag later ging het helemaal fout, toen hij in de
woonkamer de lade hoorde opengaan waar de leibanden liggen ; hij is toen
opgesprongen,
omdat hij dacht dat hij mocht gaan wandelen, en toen
is hij door zijn 4 poten gegaan. Hij kon niet meer staan en niet meer
bewegen. Na een bang half uur, konden we contstateren dat zijn poten
bewogen, maar toen heb ik de dierenkliniek in Borsbeek gebeld. Daar
hebben ze de ernst van de situatie onmiddellijk goed ingeschat.
Onze
Boris moet in die periode erge pijnen doorstaan hebben, want tijdens
het nemen van de foto's door de dierenarts bleef hij roerloos zitten,
zodat verdoving niet eens nodig was. Dr. Johan van Tilburg liet een
diepe zucht wanneer hij de resultaten op zijn scherm bekeek. Hij keek
ernstig en zei dat hij dit in zijn 40-jarige carrière nog nooit had
meegemaakt.
"Het is een mirakel dat uw hond nog leeft, en het
is nog een groter mirakel dat hij geen verlammingsverschijnselen
heeft". Dat waren zijn woorden. De resultaten van de foto toonde aan dat
er in de vijfde nekwervel een grote barst/breuk zat, op een vervelende
plaats dan nog, waardoor opereren niet écht een optie was, aangezien er
bijna geen plaats was om de bouten vast te zetten.... Een uppercut, ja,
zo voelde dat nieuws voor ons.... De énige kans voor Borisje was 6 à 8
weken volledige hokrust in een bench, en enkel uit de bench voor de
dagelijkse behoefte, en dan nog zo weinig mogelijk, want elke misstap
zou fataal kunnen aflopen. De eerste week was van cruciaal belang. Als
hij die kon doorkomen zonder verlammingsverschijnselen, dan
was de kans reeel dat hij zou kunnen genezen, maar dan nog zou de weg lang zijn en vol 'gevaren'.....een tweede uppercut.
Dezelfde
dag hebben we dankzij jullie een bench in bruikleen kunnen nemen
(waarvoor dank !) ; mijn achternicht is vervolgens het babymatrasje van
mijn
metekindje komen brengen, en dat paste perfect als kussen in de
bench....als bij wonder is Borisje die avond zonder morren in de bench
gaan liggen, ook al was hij dat niet gewend.
Onze
zomerreis was voorzien voor vertrek op 16 juni. We hadden het besluit
genomen om deze reis te annuleren, ook al dekt een annulatieverzekering
in dit geval niet.
We moesten Boris deze kans geven ; de zorg
voor onze schat had prioriteit, de gedachte dat we hem zouden kunnen
kwijtraken door één stomme val was bijna ondraaglijk....
De
eerste week was erg zenuwslopend. Drinken gaven we hem met de
soeplepel, het eten uit onze hand......Nog één keer is hij in die week
door zijn poten gegaan. Het gehuil van hem was niet te
beschrijven....zoveel pijn.....maar alweer was er een mirakel, toen hij
na een kwartier zijn poten kon bewegen....Er zijn toen bij ons vele
traantjes gevloeid.....en net toen de situatie uitzichtloos leek,
gebeurde er alweer een wonder voor ons...
Onze
schitterende 2 buurvrouwen (Ingrid en Astrid), die normaal gezien op
reis zouden vertrekken einde juni, hadden van Kris het verhaal van onze
Boris gehoord.
Ze hebben zelf 2 honden, en hebben het
hart voor mens en dier op de juiste plaats. Aangezien zij zelf hun reis
nog konden verschuiven, kwamen ze zeggen dat ze bereid waren om voor
onze
Boris te zorgen, zodat wij toch tenminste er eventjes tussenuit
konden .....we hebben op dat moment erg getwijfeld, maar toen we zagen
hoe ze met Boris omgingen, konden we alleen maar besluiten dat we het
zelf niet beter zouden kunnen.....Echt genoten van onze vakantie hebben
we niet, want het gevaar op een misstap van Boris was nog altijd niet
geweken, en we belden steeds met een bang hartje naar het thuisfront...
Groot was onze verwondering toen we na 12 dagen (het afgelopen weekend) terug thuis kwamen....Was dat dezelfde Boris ????
Hij
stond recht in de bench, al kwispelend (zo goed en zo kwaad dat dat kan
in een bench), en ook het stappen ging heel vlot.....het viel ons zelfs
op dat hij op 12 dagen tijd enorm veel aan kracht had
gewonnen......alweer traantjes, deze keer van blijdschap ! Voor het
eerst voelt het aan als 'hoop'.....
Afgelopen
maandag zijn we met hem op controle geweest bij de dierenarts, want
Borisje draagt ter ondersteuning een soort van 'nekbrace'. Je kan zo
zien dat de dierenarts bewondering heeft
voor onze hond....hij doet
het ondertussen heel goed : nog meer kracht in de nek, plassen doet hij
ondertussen alweer op 3 poten en met de achterpoot naar omhoog.....Hij
doet nu zelfs soms alsof hij moet plassen, zodat hij zijn pootjes eens
kan strekken ; hij snuffelt dan wat, en kijkt dan naar ons, zo van 'gaan
we nu écht niet wandelen ???'....Maar we moeten nog steeds zeer kordaat
zijn en de beweging limiteren, want volgens de dierenarts is het gevaar
nog steeds niet geweken. Eén verkeerde sprong kan nog altijd fataal
zijn.....
Op 15 juli wordt het
spannend, want dan moet hij nuchter 's ochtends naar de dierenkliniek.
Dan zijn er 6 weken verstreken, en dan worden er opnieuw foto's genomen.
De waarschijnlijkheid dat hij dan nog zo stil zal zitten bij het nemen
van de foto's is nihil, dus dan moet hij eventjes onder narcose. Als
alles goed is, zou er dan kalk op de foto's moeten zichtbaar zijn.
In
bijlage vind je een fotootje van onze patiënt, die zich nu toch wel
afvraagt waarom hij nog zoveel moet rusten.....Gelukkig vindt hij het
helemaal niet erg om in de bench te liggen...
daar zorgen
extra koekjes, een potje yoghurt per dag en een speciale dentastick voor
soepele gewrichten wel voor (baat het niet, dan schaadt het niet
....)...
Duimen dus voor de resultaten op 15 juli,
en hopen dat er nu geen misstappen meer gebeuren.....de dierenarts
blijft er in ieder geval bij, dat, als dit helemaal goed komt, er een
klein mirakeltje is geschied....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten