dinsdag 9 juli 2013

Het verhaal van Boris


Hallo iedereen,
Lees hier het aangrijpende verhaal van Boris.
Adoptiemama Kristel vertelt :
Het is voor het eerst dat ik dit verhaal kan neerschrijven zonder er een paar traantjes bij weg te pinken ; het is voor ons nog steeds moeilijk te vatten wat Borisje overkomen is einde mei. We kunnen enkel vermoeden dat hij tijdens het spelen onze zetel als 'trampoline' heeft gebruikt, en verkeerd is neergekomen, waardoor hij langs de zijkant van de zetel met zijn hoofd tegen de vensterbank is gesmakt....
 
Op het eerste zicht leek het ook allemaal niet zo erg. Pijn en een beetje manken. Onze lokale dierenarts stelde als behandeling 2 dagen een spuitje met pijnstillers en ontstekingsremmers voor, daarna nog een kuur ontstekingsremmers, hem wat kalm houden en beperkt wandelen, en dan zou het allemaal wel in orde komen....Het kon zijn dat er misschien iets vastzat in de nek, vandaar dat ik een osteopate voor honden en paarden liet langskomen.

De dag na haar behandeling, leek hij herboren, maar toen hij in de tuin een klein spurtje wilde maken, is hij voor de eerste keer door zijn poten gezakt. De pijn die hij toen moet gevoeld hebben, zal immens geweest zijn, want zijn gehuil ging door merg en been. Zelfs de buren hadden het gehoord en wilden komen kijken. Een dag later ging het helemaal fout, toen hij in de woonkamer de lade hoorde opengaan waar de leibanden liggen ; hij is toen opgesprongen,
omdat hij dacht dat hij mocht gaan wandelen, en toen is hij door zijn 4 poten gegaan. Hij kon niet meer staan en niet meer bewegen. Na een bang half uur, konden we contstateren dat zijn poten bewogen, maar toen heb ik de dierenkliniek in Borsbeek gebeld. Daar hebben ze de ernst van de situatie onmiddellijk goed ingeschat.
 
Onze Boris moet in die periode erge pijnen doorstaan hebben, want tijdens het nemen van de foto's door de dierenarts bleef hij roerloos zitten, zodat verdoving niet eens nodig was. Dr. Johan van Tilburg liet een diepe zucht wanneer hij de resultaten op zijn scherm bekeek. Hij keek ernstig en zei dat hij dit in zijn 40-jarige carrière nog nooit had meegemaakt.
"Het is een mirakel dat uw hond nog leeft, en het is nog een groter mirakel dat hij geen verlammingsverschijnselen heeft". Dat waren zijn woorden. De resultaten van de foto toonde aan dat er in de vijfde nekwervel een grote barst/breuk zat, op een vervelende plaats dan nog, waardoor opereren niet écht een optie was, aangezien er bijna geen plaats was om de  bouten vast te zetten.... Een uppercut, ja, zo voelde dat nieuws voor ons.... De énige kans voor Borisje was 6 à 8 weken volledige hokrust in een bench, en enkel uit de bench voor de dagelijkse behoefte, en dan nog zo weinig mogelijk, want elke misstap zou fataal kunnen aflopen. De eerste week was van cruciaal belang. Als hij die kon doorkomen zonder verlammingsverschijnselen, dan
was de kans reeel dat hij zou kunnen genezen, maar dan nog zou de weg lang zijn en vol 'gevaren'.....een tweede uppercut.
 
Dezelfde dag hebben we dankzij jullie een bench in bruikleen kunnen nemen (waarvoor dank !) ; mijn achternicht is vervolgens het babymatrasje van mijn
metekindje komen brengen, en dat paste perfect als kussen in de bench....als bij wonder is Borisje die avond zonder morren in de bench gaan liggen, ook al was hij dat niet gewend.
 
Onze zomerreis was voorzien voor vertrek op 16 juni. We hadden het besluit genomen om deze reis te annuleren, ook al dekt een annulatieverzekering in dit geval niet.
We moesten Boris deze kans geven ; de zorg voor onze schat had prioriteit, de gedachte dat we hem zouden kunnen kwijtraken door één stomme val was bijna ondraaglijk....
 
De eerste week was erg zenuwslopend. Drinken gaven we hem met de soeplepel, het eten uit onze hand......Nog één keer is hij in die week door zijn poten gegaan. Het gehuil van hem was niet te beschrijven....zoveel pijn.....maar alweer was er een mirakel, toen hij na een kwartier zijn poten kon bewegen....Er zijn toen bij ons vele traantjes gevloeid.....en net toen de situatie uitzichtloos leek, gebeurde er alweer een wonder voor ons...
 
Onze schitterende 2 buurvrouwen (Ingrid en Astrid), die normaal gezien op reis zouden vertrekken einde juni, hadden van Kris het verhaal van onze Boris gehoord.
Ze hebben zelf 2 honden, en hebben het hart voor mens en dier op de juiste plaats. Aangezien zij zelf hun reis nog konden verschuiven, kwamen ze zeggen dat ze bereid waren om voor onze
Boris te zorgen, zodat wij toch tenminste er eventjes tussenuit konden .....we hebben op dat moment erg getwijfeld, maar toen we zagen hoe ze met Boris omgingen, konden we alleen maar besluiten dat we het zelf niet beter zouden kunnen.....Echt genoten van onze vakantie hebben we niet, want het gevaar op een misstap van Boris was nog altijd niet geweken, en we belden steeds met een bang hartje naar het thuisfront...
 
Groot was onze verwondering toen we na 12 dagen (het afgelopen weekend) terug thuis kwamen....Was dat dezelfde Boris  ???? 
Hij stond recht in de bench, al kwispelend (zo goed en zo kwaad dat dat kan in een bench), en ook het stappen ging heel vlot.....het viel ons zelfs op dat hij op 12 dagen tijd enorm veel aan kracht had gewonnen......alweer traantjes, deze keer van blijdschap ! Voor het eerst voelt het aan als 'hoop'.....
 
Afgelopen maandag zijn we met hem op controle geweest bij de dierenarts, want Borisje draagt ter ondersteuning een soort van 'nekbrace'. Je kan zo zien dat de dierenarts bewondering heeft
voor onze hond....hij doet het ondertussen heel goed : nog meer kracht in de nek, plassen doet hij ondertussen alweer op 3 poten en met de achterpoot naar omhoog.....Hij doet nu zelfs soms alsof hij moet plassen, zodat hij zijn pootjes eens kan strekken ; hij snuffelt dan wat, en kijkt dan naar ons, zo van 'gaan we nu écht niet wandelen ???'....Maar we moeten nog steeds zeer kordaat zijn en de beweging limiteren, want volgens de dierenarts is het gevaar nog steeds niet geweken. Eén verkeerde sprong kan nog altijd fataal zijn.....
 
Op 15 juli wordt het spannend, want dan moet hij nuchter 's ochtends naar de dierenkliniek. Dan zijn er 6 weken verstreken, en dan worden er opnieuw foto's genomen. De waarschijnlijkheid dat hij dan nog zo stil zal zitten bij het nemen van de foto's is nihil, dus dan moet hij eventjes onder narcose. Als alles goed is, zou er dan kalk op de foto's moeten zichtbaar zijn.  
In bijlage vind je een fotootje van onze patiënt, die zich nu toch wel afvraagt waarom hij nog zoveel moet rusten.....Gelukkig vindt hij het helemaal niet erg om in de bench te liggen...
daar zorgen extra koekjes, een potje yoghurt per dag en een speciale dentastick voor soepele gewrichten wel voor (baat het niet, dan schaadt het niet ....)...
 
Duimen dus voor de resultaten op 15 juli, en hopen dat er nu geen misstappen meer gebeuren.....de dierenarts blijft er in ieder geval bij, dat, als dit helemaal goed komt, er een klein mirakeltje is geschied....

Groetjes Kris en Kristel
          













Geen opmerkingen:

Een reactie posten