zaterdag 12 december 2009

Tot Ziens Nootje


Liefste Nootje,

Vandaag is de dag dat we ‘een beetje’ afscheid van je moeten nemen.

We hebben ons best gedaan om je zoveel mogelijk te leren,
om je vertrouwen te geven.
Hoe bang zijn we voor het moment waarop de auto die jou meeneemt hier wegrijdt.
Jij huilt omdat je niet begrijpt waarom we niet meegaan,
en wij huilen omdat je bij ons weggaat.

Maar, we hopen dat je beseft, dat we je nooit in de steek zullen laten.
We hebben je iets beloofd, dat we je een thuis zouden geven, voor altijd !
Dit is jouw kans om een plaatsje je te krijgen in jouw eigen warme gezin.
Want dat zijn ze zeker, Linda en Maurice, ze kijken zo uit naar jou komst.

Nootje, ons fantastische opvanghondje,
je hebt een stukje van ons hart meegenomen,
en alles wat we willen, is dat jij gelukkig wordt.

We kijken al uit naar de volgende keer dat we mekaar terugzien,
tijdens een wandeling, een evenement,
of misschien wel na een poosje, bij je nieuwe familie.

Het mooiste maar ook het moeilijkst geschenk dat we je kunnen geven ...
is je laten gaan.
Ons verdriet is maar voor even,
maar wat wij mekaar gegeven hebben, is voor het leven.

Dikke knuffels van
Sari, Anita en Robin
&
Een nat likje van Bo
xxx

2 opmerkingen:

  1. Bedankt allemaal voor de lieve reacties per mail. Linda heeft me al een paar keren een sms gestuurd en het gaat prima met Jano, alsof hij er altijd al gewoond heeft. Dat doet dan toch wel heel veel deugd want hij heeft hier echt wel een goede basis gekregen dan. Bij deze ook nog eens DIKKE DIKKE CHAPEAU aan alle opvanggezinnen die regelmatig opvangen, echt heel veel respect voor jullie !
    Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vannieuwenhuyse Ingrid14 december 2009 om 19:40

    Hey Anita, Ik vond je tekstje over het gevoel dat een opvanggezin heeft wanneer een hondje vertrekt bij hun naar zijn of haar nieuwe gezin enorm aangrijpend en het zegt echt wel wat ieder opvanggezin voelt wanneer het afscheid nadert van hun opvanghondje. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen en het deed me ook terugdenken aan mijn allereerste opvangertje. We dragen ze toch altijd nog mee in ons hart ons leven lang.

    Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen